Wat is dat toch met zout?

Wat is dat toch met zout?

Het is onze tweede dag na ons vertrek uit onze jachthaven in Lelystad. Met een rustig windje varen we van Hindeloopen naar de Stevinsluizen richting de Waddenzee. Af en toe zie ik Sjack in het luchtledige slaan. Het gewapper wordt steeds vinniger, steeds krachtiger. Is ie soms zijn gedachten aan zijn werk aan het wegwuiven of …. Maar toch niet met zo’n gekwelde blik? Dan kijk ik omhoog naar de lijzijde (achterkant) van het zeil. Duizenden en nog eens duizenden vliegjes hebben zich verschanst op het zeil. Het hagelwitte zeil is zwart geworden. Dan begin ik ook in het luchtledige te wuiven, de slaan en te wapperen. De vliegjes komen verder naar beneden en lijken ons aan te vallen.

En dan … valt de wind weg. We hebben een nieuw (luxe) probleem: als we het grootzeil laten zakken is ons nieuwe zeil in tijd van 10 minuten een oud zeil geworden. Dan plakken die duizenden en duizenden vliegjes als lijkjes op ons zeil. Verwoed begin ik op ze in te slaan … weg … weg … jullie zijn niet uitgenodigd… weg. We hebben geen keus en met een spijtige blik laten we het zeil vallen.

We naderen de sluizen. We zijn vroeg en liggen met een andere boot in de grote sluis. De zilte geur van het water dringt mijn neus binnen. De deuren van de sluizen gaan langzaam open en daar is het! Dat gevoel van “op zout liggen”. De adrenaline raast door mijn aderen heen. Vanaf hier begint ons avontuur. Niet de jachthaven is de start maar hier bij de sluis. En kijk nou … alle vliegetjes nemen de vleugels en vertrekken. Nee, díe houden niet van zout. Wij wel, we kijken uit naar onze avonturen en naar de tocht van drie dagen en drie nachten. 396 zeemijlen die straks onder onze romp door schieten, in mist en regen, dát dan weer wel. Maarrrr .... GEEN muggen of vliegetjes meer!