Hallo Noorwegen, daar zijn we weer!

Met het pootje van Sjack in het Jeroen Bosch

Op maandag 26 juni 2023 zit Sjack bij de assistent van de orthopeed in het Jeroen Bosch ziekenhuis. “Hmmmm” is de reactie van de assistent als Sjack laat zien wat er mis is met zijn losgeschoten pees. “Hier ga ik toch even de orthopeed bij halen”. Even later komt de orthopeed binnen en bevoelt aan alle kanten de linkervoet van Sjack. “Als ik hier blijf drukken, is je probleem opgelost” zegt hij. “Maar ik kan niet mijn hele leven op je voet blijven drukken”, voegt hij er glimlachend aan toe. Dan schudt hij zijn hoofd en zegt heel eerlijk: “Hier heb ik geen ervaring mee. Ik ga een paar collega’s bellen…”

Ondertussen wordt Sjack naar de gipskamer gestuurd voor een stevige brace. De verpleegkundige wrijft in haar handen bij dit ‘complexe geval’ en ziet hier een uitdaging in. “Als we nu eens … of nee we gaan het anders doen …”, murmelt ze voor zich uit. En ondertussen gaan haar vaardige en bedreven handen aan het werk. Het eindresultaat is een brace van epoxy en Sjack merkt onmiddellijk een groot verschil. Hij kan er direct mee uit de voeten en loopt niet meer als een ‘oude man’.

De orthopeed vertelt hij dat hij (pas!!) na vier telefoontjes iemand bereid heeft gevonden om naar de voet van Sjack te kijken. Let wel: we zitten alleen nog in de kijkfase. Gelukkig kunnen we volgende week al in het UMC in Maastricht terecht. Het heeft z’n voordelen dat Sjack een ‘moeilijk geval’ is.  

Op naar het UMC in Maastricht

In de week naar het UMC gaat het lopen steeds beter. De brace houdt de pees op zijn plaats waardoor deze niet meer (2 cm) verschuift. Samen met de orthopeed besluit Sjack dat een operatie nu nog te vroeg is. Ze willen eerst bekijken of en hoe herstel van de voet op natuurlijke wijze mogelijk is. Sjack vraagt aan de orthopeed of hij met de brace een berg op kan klimmen. De orthopeed zet grote ogen op en ik zie hem denken “Wat nou???” en legt uit dat Sjack het in de eerste weken rustig aan moet doen. En nee, een berg beklimmen lijkt dus voor nu geen goed idee. Oké, dat is helder.

Hoezo thuisblijven? We gaan!

Eenmaal thuis nemen we een besluit. We gaan morgen terug naar de boot en vertrekken weer. Nee, niet naar de Lofoten, dat is te ver weg in een te korte tijd. Maar Oslo, dat moet zeker mogelijk zijn. Waarom Oslo? 20 jaar geleden staan we vlakbij Oslo onder een groot wit plaatsnaambord waar met blauwe letters “Oslo” op staat. We kijken uit over een fjord en zien daar een zeilboot. De zeilboot vaart daar rustig en helemaal alleen in dat grote fjord. We kijken verlekkerd naar de zeilboot en tegelijkertijd komt er een droom naar boven: wij willen hier ooit op eigen kiel varen, zeker weten! Deze droom, dit doel, willen we in de komende maanden gaan inlossen. We gaan op zoek naar de plek waar we ooit hebben gestaan!

Dit is de plek waar 20 jaar geleden (en 20 jaar jonger) de droom ontstond:

Van Lelystad naar Noorwegen: 450 mijl (=810 kilometer)

En daar gaan we weer! Sjack doet rustig aan en ik neem zoveel  mogelijk over. Op 5 juli zijn we op de haven in Lelystad en op 15 juli staan we weer op Noorse bodem, in Mandal. We zijn door de mijlen gevlogen dat het een lieve lust is. Het doel “Oslo” drijft ons voort en we genieten tijdens de overtocht van de dolfijnen die ons regelmatig gezelschap komen houden. Oja en we liggen drie dagen verwaaid in Esbjerg, in Denemarken.

Aankomst Noorwegen:

Mandal:

We doen het niet "even"...

Nu lijkt het net of we de reis naar Noorwegen “even doen”. Maar de zeilers onder ons weten dat iedere mijl op de golven bevochten moet worden, soms makkelijk maar vaak met flinke golven en weinig slaap met een wacht van drie uur op en drie uur af.

En dat is nu de stand van het moment. We hebben vandaag Mandal achter ons gelaten (met windkracht 6) en liggen nu beschut op een idyllisch plekje in Ramsvagen. Jawel: mét restaurantje!

Ramsvagen: