“Tááááán … snel!”, roept Sjack vanuit de verte.

Storm Hans

Ik kan iedereen geruststellen, wij hebben (gelukkig) geen last ondervonden van storm Hans. Twee dagen heeft het de hele dag flink geregend en we lagen goed beschut in de jachthaven in Son, ongeveer 55 kilometer ten zuiden van Oslo. We hebben de trieste beelden gezien van mensen die geëvacueerd moesten worden, rivieren die volledig buiten hun oevers traden en bruggen en huizen meenamen in het verwoestende water. Zeilers die een stuk zuidelijker lagen (in het Kattegat en de Oostzee) hebben wel veel last gehad van storm Hans: schade aan boten en zeilen die stuk geklapperd waren. Op sommige plaatsen loeide de wind met 130 kilometer per uur, dat is orkaankracht.

Het heldere zeewater is veranderd in bruine smurrie.

Wij zagen alleen dat het heldere zeewater plotseling vies bruin gekleurd werd door de modderstromen die vanuit de bergen naar de zee stroomden. Door dit natuurgeweld word je met je neus op de feiten gedrukt dat we als mens niet opgewassen zijn tegen zoveel kracht. Maar om er toch een positieve draai een te geven: een storm komt … en gaat ook weer … en gek genoeg pak je de draad ook weer op alsof het nooit gebeurd is, bizar eigenlijk.

“Tááááán … snel!”, roept Sjack vanuit de verte.

We liggen aan de steiger voor een klein idyllisch eilandje (Håøya). Ik ben met mijn fishfinder naar het bruggetje aan het einde van de steiger gelopen. De fishfinder geeft allerlei vissen aan maar we zijn er nog steeds niet uit of het grote of kleine vissen zijn.

Bij het bruggetje zijn kleine visjes en ik wil weten wat de fishfinder daarvan zegt. Geeft ie dan ook grote vissen aan? “Dan kan ik er dus niks mee!” bedenk ik teleurgesteld. Dan plotseling komt er een luid kabaal van de andere kant van de steiger. “Táááán”.

Verschrikt kijk ik op. Sjack staat te brullen en te zwaaien. Hoewel ik geblesseerd ben aan mijn knie, zet ik een flinke spurt in. De fishfinder achterlatend aan de brug, dat komt straks wel weer. Hijgend kom ik bij een glunderende Sjack aan. Hij heeft voor het eerst van zijn leven een vis gevangen! Een echte makreel! Ik kijk naar de vis die inmiddels op het droge ligt. Sjack heeft de vis al naar de vissenhemel gebracht en nu wacht hij stilletjes op de steiger om gefileerd te worden. “Geweldig” roep ik enthousiast. “Dat wordt een lekker maaltje straks.”

Met een zwier gooit Sjack de hengel met het nep-zilveren visje weer terug in het water. Onze Noorse buurman heeft gisteren hoofdschuddend naar onze visspulletjes gekeken en met een (smalende???) glimlach uitgelegd dat we “zo écht geen vissen gaan vangen”. Oeps! We hebben er ook totaal geen verstand van. Voor een lekkere fles rode wijn krijgen we een aantal visspulletjes waar we “absolutely” makrelen mee gaan vangen. En ja hoor, hij heeft niets teveel gezegd. Sjack blijft zijn hengel uitgooien en weer inhalen. Na een paar minuten staat de hengel strak. “Ik heb er weer één”. Ik grijp naar het visnet en sta klaar om de vis er in te kieperen. “Voorzichtig, niet te snel inhalen”, roep ik nog. En daar komt ie boven water, spartelend. Ja, begrijpelijk, ik zou ook niet opgegeten willen worden. Ook deze vis brengt Sjack snel en krachtig naar de vissenhemel.

Getver … ik wil het niet zien

Een visje gebakken op mijn bord, heerlijk! Maar het proces van schoonmaken, ontgraten en fileren, brrr dat wil ik niet zien. Op de steiger gaat Sjack geconcentreerd aan het werk. We hebben van te voren aan de Noren gevraagd wat ze met de overgebleven vis doen. “What comes from the sea returns to the sea”, was het eerlijke antwoord. Gelukkig, we hoeven het visafval dus niet dagenlang in een plastic zak te bewaren aan boord. Gaat zo stinken …

en dan het eindresultaat: makreel met broccoli in sojasaus en verse gember met aardappelpuree

De trotse hengelaar:

Wandelen op Haoya: