Dat zijn pas écht de avonturiers

In het midden van het bruisende Oslo

We liggen in Oslo in Aker Brygge, een jachthaven midden in het centrum van Oslo. We liggen tussen de miljoenen-jachten waar personeel druk bezig is om de gigantisch grote motorjachten schoon te maken voordat “de baas” komt. Het is eerlijk gezegd een wereld die mij totaal vreemd is. Gezelligheid is ver te zoeken in deze haven, iedereen staart een beetje voor zich uit en zegt mij geen gedag. Dit in tegenstelling tot de (inmiddels) vele jachthaventjes die we bezocht hebben waar de mensen erg toegankelijk en vriendelijk zijn. Maar… we liggen wel op een toplocatie. We lopen de steiger af en staan midden op de bruisende boulevard van het architectonisch moderne Oslo. En weet je wat? De komende dagen gaan we lekker de toerist uithangen.

Aankomst in Oslo

Volle Maan voor de bruisende boulevard in Oslo

Oud en nieuw in harmonie bij elkaar:

Foei!

’s Middags willen we het kasteel bekijken dat we vanuit de boot kunnen zien liggen. “We kunnen bij de buschauffeur een kaartje kopen”, vertelt Sjack kijkend op zijn mobiele internet. We hoeven niet lang te wachten en daar komt tram 12 aan. We stappen in het midden in en lopen naar voren om een kaartje te kopen bij de chauffeur. Het is spitstijd en druk in de tram. Het is niet mogelijk om al die mensen te omzeilen en naar voren te lopen. Oeps, we zijn plotseling zwartrijders geworden! “Zullen we er bij de volgende halte maar weer uitstappen?”, vraag ik aan Sjack. “Goed plan”, knikt hij. Ook hij voelt zich er niet helemaal gemakkelijk onder. Zonder boze controleurs en vette boetes stappen we weer uit de tram. Morgen direct maar even een Oslo-pas kopen waarmee we twee dagen gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer en entreegelden van musea. Dan zijn we van deze genes af….

Wát een lef en wát een prestatie!

We bezoeken een aantal parken en (openlucht)musea in Oslo waaronder het Kon-Tiki-museum. Ik sta met open mond me te vergapen aan de Kon-Tiki, een veertien meter lang vlot dat gemaakt is van balsahout en met touwen aan elkaar is gevlochten. In mijn fantasie zie ik het vlot op de meters hoge golfen dobberen. Brrr ik moet er niet aan denken! Ik moet een beetje om mezelf lachen. Ik voel me ook een beetje een avonturier met het opzeggen van mijn baan en de keuze om vijf maanden lang op zee te zeilen. Maar wow, wat deze mannen hebben gedaan is echt ongelooflijk. Misschien jullie geheugen even opfrissen?

In 1947 wilde Thor Heyerdahl bewijzen dat inwoners van Polynesië, een prachtige plek met eilanden in de Grote Oceaan, ooit vanuit Zuid-Amerika zijn gekomen. Hij werd door velen uitgelachen waardoor hij nog verbetener wilde bewijzen dat het waar was. Hij bouwde het vlot met vrienden zoals deze vroeger werd gebouwd. Vanuit Zuid-Amerika zijn de zes bemanningsleden vertrokken. Niet wetend of ze ooit levend terug zouden komen. Na 101 dagen op de oceaan gebeurde er iets magisch, de Kon-Tiki landde op een eiland in Polynesië. Ze hadden 7000 kilometer afgelegd in dit eenvoudige vlot. Wát een lef en wát een prestatie! Kijkend naar dit vlot voel ik de bewondering voor deze mannen.

Kon-tiki:

Poolexepedities

Naast het Kon-tiki museum ligt het FRAM museum. Daar willen we niet aan voorbij lopen. De FRAM is een 39 meter houten zeilschip. In 1893 vertrok Fridtjof Nansen met zijn 12-koppige bemanning aan boord van de FRAM op een gevaarlijke reis naar de Noordpool (en later de Zuidpool). Ze hoopten het punt te bereiken waar geen mens eerder was geweest. Ze lieten zich drie jaar lang in het bewegende ijs invriezen om zo dicht bij de Noordpool te komen. Onderweg kwamen ze veel obstakels tegen zoals enorme ijsbergen en extreme kou. Moet je je voorstellen: drie jaar lang op een schip met twaalf man, de vrouwen met kinderen thuis. En alleen maar ijs te zien en waarschijnlijk de gevaarlijkste uitdaging: ijsberen!

Tjonge, dat is wat anders dan met de Volle Maan naar Noorwegen zeilen in drie dagen en drie nachten … Laten we ons dan maar “avonturiers in het klein” noemen, denk ik toch ook een beetje trots.  

De FRAM:

Tanya in een iglo: