Zeilen tussen de bergen, wát een belevenis!

Van 15 naar 25 knopen in 2 seconden …

We hebben inmiddels Hamnarholmen achter ons gelaten en varen verder het binnenland in. We komen aan in Espevaer, een klein typisch en idyllisch (uitgestorven) dorpje.

Gisteren was er windkracht 7 en 8 langs de Noorse kust voorspeld. Voor ons een reden om een rustdag in te lassen in Leirvik. De wind is inmiddels iets gaan liggen en we willen verder. We zijn nieuwsgierig wat er nog meer te zien is in dit prachtige land.

Een rif in het grootzeil is geen overbodige luxe. We zeilen hoog aan de wind. De noordenwind is flink fris en vier lagen kleding aan, een dikke muts én handschoenen houden ons een beetje warm. Het is vlagerig. Dan is daar die lekkere 15 knopen wind maar even later steekt ie plotseling op en denk ik “hmmm nog maar een rif er bij?”. Op andere momenten neemt de wind weer af. “Zullen we het rif er maar uit halen”, vraag manlief. “Ga jij maar een kopje thee zetten” is mijn antwoord met een grote grijns. Dit hebben we in onze sabbatical geleerd van een stel Engelse zeilers. Met andere woorden: wacht nog maar even een paar minuten. En wat schetst de verbazing … de wind neemt al snel weer toe en staat er plotseling 25 knopen op de boeg. Toch maar geen rifje er uit he Sjack?

We zien sneeuw!

De heuvels worden groter en groter en vormen zich tot bergen. Ik voel me ineens heel nietig op de Volle Maan. We varen op de motor door een hele smalle doorgang. We durven het niet aan om dit zeilend te doen met die onverwachte val- en draaiwinden. Heel bijzonder dat de bergen links en rechts de zee in gaan in een diepte dat onze dieptemeter niet eens aan kan. Hij stopt met meten rond de 185 meter diep. “Kijk daar!” roept Sjack en wijst in de verte. Bergen met sneeuw op de toppen. Hoe bijzonder is dat?!

Een berg in je “achtertuin”

En dan zit je genietend aan een wijntje of een biertje (met een dekentje) met het prachtig uitzicht op de bergen, letterlijk in je achtertuin…