Dit is écht 'spooky'

Ik zorg wel voor een avondmaaltje

We liggen op een ankerplek in Rotvågen. “Ik zorg wel voor een avondmaaltje.” Sjack heeft deze woorden nog niet uitgesproken of hij vliegt de kajuit in. Een paar minuten later zie ik hem met een hengel, visgerei, een groot schepnet en met een brede lach weer naar buiten komen. “Ga jij maar lekker zitten, het komt goed,” roept hij op weg naar het voordek. Twee uur lang zie ik hem met een serieus gezicht de hengel uitwerpen en weer inhalen.

Af en toe staat zijn hengel gebogen. Maar behalve wat rommel van de bodem, blijft de vishaak leeg. Teleurgesteld komt hij weer naar de kuip. “Ze bijten niet!” is zijn nuchtere commentaar. Tja, dan duik ik maar de kajuit in om een maaltje klaar te maken uit de voorraad.

Springende vissen?

“Wat is dat?” roept Sjack plotseling en hij gooit bijna zijn koffie omver. “Zie je wel!” roept hij enthousiast, “er zit wél vis!” En weer is er een spurt naar het dek om aan de slag te gaan met de hengel. Binnen tien minuten staat de hengel strak. Nu vlieg ik ook het dek op want dit wil ik niet missen. Het kost even moeite om de vis in het netje te scheppen. Hij spartelt en wil zich niet overgeven. Geef hem eens ongelijk want ik zou ook niet in de pan willen eindigen. Sjack staat er glunderend bij. “Zie je wel dat ik voor een avondmaaltje zou zorgen, we hebben alleen te vroeg gegeten …”

Ik geef Sjack alle attributen aan voor het fileren van de verse vis. Ik maak me uit de voeten want ik griezel al bij voorbaat. Ik kan er niet naar kijken… maar wel opeten natuurlijk!   

“Dit is écht spooky!” schreeuw ik tegen een witte muur.

We zijn op weg naar Skrolsvik, een piepklein dorpje. Er is weinig wind en we varen op de motor. “Kijk daar nou?” zegt Sjack en hij wijst naar bergen in de verte. We zien een witte band aan de onderkant van de bergen verschijnen: mist.

Er is geen ontkomen aan en langzaam zien we de witte massa op ons af komen. Weg is plotseling die prachtig blauwe lucht. Weg is ook het rustige en ontspannen varen, we moeten aan de bak.

Zijn we op tijd?

Over een half uur zullen we de haven bereiken. Zijn we op tijd? Kunnen we de mist voor zijn? De natuur is ongenadig en houdt écht geen rekening met ons. Binnen tien minuten zitten we midden in een dichte mist en deze trekt steeds dichter om ons heen. “Ik ga bij de radar zitten,” zegt Sjack en hij vertrekt naar binnen. Ik sta achter het roer en houd de instrumenten scherp in de gaten. De kou van de mist is snijdend maar ik heb geen keus. Grote schepen staan op mijn AIS maar kleine vissersbootjes en vele Noorse zeilers hebben geen AIS. Ik ben op mijn hoede voor plotseling opdoemende boten, klein of groot. Ik tuur het ene moment over bakboord en het andere moment over stuurboord. Sjack roept vanuit de kajuit wat hij op de radar ziet verschijnen. We zijn vlakbij de aanloop van de haven en bakens geven de weg aan. Ik zie ze niet maar ik weet dat ze er zijn. Er is nu zelfs geen 50 meter zicht meer. Ik verwacht ieder moment een groot baken aan mijn rechterzijde. Ik tuur in de dichte mist maar zie niets.

Dit is echt ‘spooky’
Dan doemt daar plotseling een enorm baken op, nog geen 20 meter van me af. Ik wist dat het er aan kwam maar toch schrik ik. “Dit is écht spooky!” roep ik tegen die witte muur van mist. Langzaam varen we verder en ik volg de route die we van tevoren in onze digitale kaart hebben gezet. Jezusmina, peins ik. Vroeger hadden schepen geen digitale kaart. Dát is pas eng. Geen wonder dat ze regelmatig aan de grond vast liepen.

We lopen voorzichtig de mond van de haven binnen. We zijn opgelucht dat we deze veilig hebben bereikt. Nog geen twee seconden later kijk ik met open mond naar boven: een strakblauwe lucht en geen mist meer te zien, zelfs geen mistsliertje. He? Hoe kan dit? Het is alsof je een andere deur opent, zo voelt het. We zien weer kleur, we zien weer diepte, we zien weer hoogte. Heerlijk! Voor ons zien we de kleine gjesstebrygge, oftewel de gastensteiger. Er is geen electra en er zijn geen wc- of douchevoorzieningen. Maar we liggen voor 50 Noorse kronen per nacht (€ 4,37), dus ons hoor je niet klagen.

Kijk uit naar het volgende blogverhaal: De motor valt uit vlak voor de haven: STRESS!

Skrolsvik uit de mist:

Noorwegen op z'n mooist:

Midzomernacht om 24.00 uur:

Er is niet altijd blauwe lucht (Sorfugloy 10 juni):

Vettoya 14 juni:

Puffin (papegaaiduiker)

Heerlijk wandelen: