Tadááááá … driemaal is scheepsrecht!

Is het al gemaakt?

We zeilen met een rustig gangetje en genieten van het uitzicht op al die kleine eilandjes.  ‘September Blue’, een zeilboot met een Deense vlag, vaart ons op de motor voorbij. We zwaaien vrolijk naar het andere schip, zoveel zeilboten zien we hier niet. Dan horen we plotseling in onvervalst Nederlands: “Is het al gemaakt?” We kijken elkaar verbaasd aan, hebben we dat wel goed gehoord? Er staat toch een Deense vlag achterop? Dan horen we nogmaals: “Is het al gemaakt?” We roepen lachend terug: “NEE! Helaas niet!” “Ik heb zojuist jullie blog gelezen” wordt er vanaf het andere schip geroepen. Aha, dat verklaart alles. We fotograferen elkaars boot en geven nog een laatste groet. We komen elkaar vast nog wel ergens tegen in de komende maanden.

Douchen met steenkoud water

De reparatie van Sjack, na een hele dag klussen, heeft nog geen uur gehouden. Dikke pech. Het lekt weer net zo hard als daarvoor. Ik kijk naar Sjack. Ik vind het zo sneu dat zijn moeite in die krappe bakskist nog geen sikkepit heeft opgeleverd. Ik zou er flink boos en gefrustreerd van zijn. Sjack niet, die trekt zijn schouders op en zegt nuchter: “Oké, dit is dus niet de oplossing.”. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen. Als ik hem daar een compliment over geef, zegt hij met een brede grijns: “Anders moet je niet bij ASML gaan werken. Daar is het voortdurend vallen en opstaan tot er uiteindelijk een machine staat die werkt.” Heerlijk, die tomeloze energie.

Ook een tweede poging blijft bij een poging. Maar de aanhouder wint en driemaal is scheepsrecht. Sjack heeft de goede pakking kunnen vinden en inmiddels werkt alles weer. Geen koud water meer om mijn haar te wassen, geen koude douche meer, geen kreten meer die klinken als ‘Aaaahhhh, kkkkoudddd’ maar gewoon lekker warm water uit de kraan. Wat een plotselinge luxe.

Waar blijf je nou?

We mogen de fietsjes van Marianne en Meine (van zeiljacht Cestlavie) lenen om het eiland te verkennen. Ik heb geluk: de fiets van Marianne is elektrisch. En daar gaan we … heuvel op … en heuvel af … heuvel op … en Sjack maar zwoegen. Mijn fiets zet ik op ‘turbo’ en ik kom fluitend boven. Lachend kijk ik achterom: “Waar blijf je nou?” Een hijgende Sjack is het antwoord. De beloning is een prachtige en grillige natuur.   

“Ik heb hier iets over gelezen,” vertelt Sjack als we naar de enorme roodbruine rotsen staan te kijken. Als een volleerd geschiedenisleraar vertelt Sjack over deze speciale rotsen die afkomstig zijn uit de aardmantel. “En dat is heel ongebruikelijk.” “Hoezo?” vraag ik nieuwsgierig. “Die horen helemaal niet boven de grond zichtbaar te zijn. Dat is maar op een paar plaatsen ter wereld en dat maakt het juist heel uniek.”

De rotsen die niet zichtbaar zouden mogen zijn:

En verder gaan we: heuvel op … en heuvel af… We stoppen bij een bord met een tekening: een grote arend vliegt weg met een meisje tussen zijn poten.

Een klein meisje wordt meegenomen door een arend …. waar of niet waar?

Volgens de legende leefde er in 1932 een klein meisje ‘Signe’ in een dorpje in het ruige, noordelijke landschap van Noorwegen.

Op een zomerse dag, terwijl Signe buiten aan het spelen was, verscheen er plotseling een enorme steenarend in de lucht. Deze vogels, die in de Noorse folklore vaak als magische wezens worden beschouwd, kunnen een spanwijdte van wel 2 meter bereiken. De adelaar cirkelde een hele tijd boven het dorp. Plotseling nam hij een duikvlucht en greep het kleine meisje met zijn machtige klauwen.

De dorpsbewoners zagen geschokt hoe de adelaar met Signe wegvloog naar de toppen van de nabijgelegen bergen. Er werd onmiddellijk een zoekactie op touw gezet. Dat was niet eenvoudig want het terrein was onbegaanbaar en ruig.

Dagen gingen voorbij zonder enig spoor van Signe. Haar ouders en dorpsgenoten vreesden het ergste. Ze wilden niet opgeven en bleven zoeken. Na bijna een week werd Signe eindelijk gevonden, slapend op een afgelegen bergplateau. Ze was ongedeerd, op een paar kleine schrammen na. Volgens Signe was de adelaar, nadat hij haar had meegenomen, lief voor haar geweest. Hij had haar op het plateau neergezet, waar ze een schuilplaats en voedsel had weten te vinden.

Toen de dorpelingen haar vonden, zagen ze de adelaar in de verte wegvliegen. Het was net alsof hij ervoor wilde zorgen dat het meisje veilig was voordat hij vertrok. Sindsdien werd de adelaar gezien als een beschermgeest van het dorp en de legende van Signe werd een verhaal van hoop en wonderen.

Het plateau waar Signe door de steenarend naar toe was gebracht, hebben we niet kunnen vinden. Geeft niks, het is toch een mooi verhaal.

En weer vlakbij de haven:

Omvaren? Dat meen je toch niet?

“Dáár! Daar is die berg met dat gat erin.” Ik volg de uitgestrekte arm van Sjack en ik zie een berg zoals alle anderen. “Ik zie niks, waar zit dat gat dan?” Ik kan nog niet helemaal het enthousiasme van Sjack delen. “Nee joh, dan moeten we eerst 1 of 2 mijlen naar bakboord varen zodat we precies in het gat kunnen kijken.” “Omvaren?” roep ik verontwaardigd uit. We zijn vanmorgen al vroeg vertrokken en ik ben er wel een beetje klaar mee. “Ja, we zijn zó vlakbij, dit moeten we gezien hebben.” Resoluut draait hij aan het roer om de juiste koers te varen. Ik mopper nog een beetje na maar schik me in mijn lot. En ja hoor, na één mijl kunnen we het gat zien. Piepklein … maar we kunnen dwars door de berg kijken. Dat natuurwonder kunnen we weer afvinken.

We hebben een mooie ligplaats gevonden in een klein baaitje. Er is een steigertje voor twee boten en we hebben eerste keus: er ligt niemand.

Na het eten vertrekken we voor de fikse wandeling naar ‘de berg met het gat’. We hoeven geen rekening meer te houden met het donker worden want de zon gaat amper nog onder. Wel heel lekker, die lange dagen. Na drie kilometer komen we bij een nieuw aangelegd pad van Noorse lei. We klauteren naar boven, steeds hoger. “Nog een klein stukje en het is de moeite waard,” moedigt Sjack me van boven aan als ik hijgend blijf staan. Eenmaal boven schiet ik in de lach. Dat ‘gaatje’ in de berg is ineens een heel groot gat van 20 meter breed en 30 meter hoog. Maar wat een geweldig uitzicht.   

Kom op Tan, je bent er bijna:

Het kleine gaatje bleek een flink gat van 20 bij 20 meter:

Staand in het gat:

En weer terug naar beneden:

De Noren zouden de Noren niet zijn als ze hier ook niet een fascinerend verhaal van gemaakt hebben: de legende van Torghatten.

De legende van Torghatten

In oude tijden, zo gaat het verhaal, leefde er een krachtige reus genaamd Hestmannen. Hestmannen was verliefd op de mooie maagd Lekamøya. Op een dag besloot hij dat hij haar voor zichzelf wilde hebben en hij begon haar te achtervolgen. Lekamøya, bang voor de reus Hestmannen, vluchtte zo snel als ze kon over het landschap van noord-Noorwegen.

Toen Hestmannen zag dat hij haar niet te pakken kon krijgen, besloot hij in een vlaag van woede en frustratie een pijl op haar af te schieten. De koning van de trollen, Sømna, zag het gebeuren en wilde de mooie maagd Lekamøya beschermen. Hij gooide zijn hoed in de lucht om de pijl, bedoeld voor Lekamøya, op te vangen.

De magische hoed van de trollenkoning had de kracht om de pijl te stoppen. De hoed werd door de pijl doorboord en viel op de grond, waar hij versteende en de vorm van de berg Torghatten aannam. En zo ontstond het enorme gat in de berg, het gat waar de pijl doorheen ging…

Maar … de wetenschap denkt er anders over …

Hoewel de legende een prachtige en magische verklaring geeft voor het gat in Torghatten, heeft de wetenschap een meer nuchtere verklaring: het gat is ontstaan tijdens de ijstijd, ongeveer 10.000 jaar geleden, toen water en ijs zich door de zachte rotsen heen werkten en een tunnel vormden. Deze natuurlijke processen hebben geleid tot de unieke en opvallende verschijning van de berg zoals we die vandaag de dag kennen.

Torghatten is niet alleen een natuurlijk wonder, maar ook een symbool van de Noorse cultuur en mythologie, waar het verhaal van moed, liefde en bescherming wordt doorgegeven van generatie op generatie.

Ik vind die legende’s prachtige verhalen, of ze nou waar zijn of niet…