Hoe 1 seconde een droom uiteen laat spatten
5 juni 2023 - Kristiansund, Noorwegen
Sjack verliest zijn evenwicht
We hebben vrijdag Kristiansund na één avondje rondwandelen wel gezien en besluiten om de volgende dag een leuke ankerplek te zoeken. Het bijbootje sjouwen we al een paar weken mee maar hebben er, vanwege het slechte weer, nog geen gebruik van gemaakt. En niet de vergeten onze nieuwe “fishfinder” om zelf te zorgen voor een vismaaltijd. Daar kunnen we ons nu al op verheugen. Op het fokje zeilen we 7 mijl op weg naar de ankerplek.
Als we bijna bij de ankerplek aankomen maakt Sjack een videoshot van de omgeving. En dan gaat het mis! Hij verliest zijn evenwicht, wordt tegen de grootschoot geworpen en hij verstapt zich. Er volgt een schreeuw en daarna een hartgrondige vloek. “Ga maar terug naar de haven”, weet hij nog uit te brengen.
Een oude kram die het begeeft
Sjack is 35 jaar geleden geblesseerd geraakt aan zijn linkervoet. Er is toen een peesbaan uitgescheurd. Operatief is er toen een soort kram geplaatst. Door zijn val is deze kram losgeschoten of gebroken. Dat betekent dat zijn pees heen en weer kan bewegen hetgeen erg pijnlijk is als dit gebeurt. Sjack kan wel op zijn voet lopen, voetje voor voetje en héél voorzichtig.
Naar de spoedeisende hulp
En daar zit je dan … in een vreemd land in een lange witte ziekenhuisgang. Dit scenario hadden we niet verwacht toen we vanmorgen vertrokken.
De arts vertelt dat er geen sprake is van een botbreuk (dat wisten we al maar toch …) en dat ze verder niets voor ons kunnen doen. Jammer! En onverrichte zaken ‘schuifelen’ we terug naar de boot. De zeilers van de Anna Caroline en Imagine komen één na de ander informeren hoe het met Sjack gaat. “Kom verder aan boord, we zitten aan de wijn en de chips, ons troosteten voor vanavond”. Het is een gezellige avond geworden en dat hadden we ook even nodig na alle schrik en hectiek van deze dag. We nemen aan het einde van de avond afscheid van de zeilers en geven hen mee: “Doe de Lofoten de groeten van ons”.
Geen Lofoten … een droom spat uiteen …
En dan komt het moment van het bedenken: Hoe nu verder? Verder gaan naar een gebied met weinig medische zorg en Sjack die amper 300 meter kan lopen, nee dat is geen optie. Dus: terug naar Nederland. Ik verbijt mijn tranen die ik achter mijn ogen voel prikken. Van je verheugen richting het noorden, naar een ziekenhuis in Nederland richting het zuiden. Dat is een letterlijke ommezwaai van 180 graden…
Eerst de ratio, dan de emotie en terug naar de ratio
In eerste instantie schieten we in de oplossingsmodus: we moeten dealen met deze nieuwe situatie: “Het is niet anders”. Maar de volgende dag komt de man met de hamer, het harde besef dat we de droom, waar we al jaren mee bezig zijn, uiteen zien spatten. Tuurlijk zijn er tranen, tuurlijk is er even de emotionele pijn. Maar de volgende dag gaan we er weer voor. De ratio overwint en we proberen weer te genieten van het prachtige land dat aan ons voorbij komt tijdens de mooie zeiltochten. Gelukkig kan Sjack zich op de boot voldoende redden en dat geeft ook de mogelijkheid om samen terug te zeilen. We zijn wel druk bezig om allerlei instanties te benaderen en houden nog verschillende opties open. We verwachten echter pas over een paar weken thuis te komen… het is tenslotte geen auto dat gas kan geven …
Hier word ik stil van …
Een aantal van jullie zijn al op de hoogte van deze bizarre wending. Velen van jullie hebben praktische hulp geboden of gevraagd wat ze voor ons kunnen doen. Wat ongelooflijk lief! Hier word ik warm en stil van … Dank jullie wel!
Begrijpelijk dat dit de nodige emotie oproept. Hart onder de riem van mij.
Liefs Nathalie en Marko
Knap hoe jullie de knop omgooien!
Goede terugreis😘